Kaniony III: Bryce Canyon i Zebra Canyon

Wspólne zwiedzanie rejonu kanionów zaczęliśmy od Kanionu Bryce. Od wielu osób słyszeliśmy że jest on najładniejszy, tak więc (choć byliśmy już wcześniej w pobliżu) postanowiliśmy zobaczyć go wspólnie z dziewczynami. Wybraliśmy trasę łączącą możliwie najciekawsze miejsca i ruszyliśmy w drogę. I co tu dużo mówić: kolorowe skalne iglice faktycznie robią super wrażenie i chyba nie mogą się nie podobać. Do tego  wąskie przejścia, wymyślne formacje o najróżniejszych kształtach oraz głazy przeczące grawitacji. Urody dodaje także zieleń fajnie kontrastująca z kolorem skał. Po prostu bajka.

Po takim spacerze, choć było już stosunkowo późno, postanowiliśmy raz jeszcze spróbować trafić do Kanionu Zebry. Tym razem byliśmy przygotowani – wiedzieliśmy gdzie zaczyna się szlak, mieliśmy koordynaty GPS, tak więc znalezienie kanionu nie było trudne. Sama trasa prowadziła wśród urokliwych formacji skalnych i bardzo się nam podobała. Gdy doszliśmy do „wejścia” do kanionu zrobiło się jeszcze ciekawiej: okazało się że stoi tam woda, tak więc jedynie Maciej poszedł w butach, a damska część ekipy postanowiła pójść na boso, by móc potem wrócić „na sucho”. Bardzo szybko okazało się jednak, że zdjęcie butów nie wystarczy- woda była na tyle głęboka że trzeba było zdjąć także spodnie. Szliśmy więc w wodzie sięgającej bioder wśród zwężających się ścian kanionu. W końcu doszliśmy do miejsca na tyle wąskiego, że nie było możliwości by przejść z Kubą w nosidełku czy w ogóle z plecakami. Tak więc Mama, jako dobra Babcia, poświęciła się i została z Kubą i sprzętem, a my we trójkę poszliśmy dalej. Kanion momentami był na dole na tyle wąski, że nie dało się iść normalnie, lecz trzeba było stosować metodę „krzesełkową” (pupa na jednej stronie kanionu, nogi na drugiej) lub metodę „na pająka” (patrz zdjęcia.. :)). Za to faktura skał i jej kolory były wprost niesamowite. W końcu doszliśmy jednak do uskoku skalnego, na który wdrapał się już tylko Maciej, za którym było małe jeziorko i kanion się rozszerzał. Był to znak, by wracać, zwłaszcza że Mama czekała stojąc w zimnej wodzie. Niezależnie od mokrych majtek i powrotu po ciemku, wszyscy byliśmy równie zachwyceni wycieczką.

Następnego dnia przejechaliśmy widokową trasę Burr Trail i zahaczyliśmy o południową część Parku Capitol Reef, gdzie (dla odmiany :)) podziwiać mogliśmy najróżniejsze formacje skalne, w tym sławny fałd Waterpocket.  Później musieliśmy już sprawnie zmierzać do Parku Canyonlands, by po raz kolejny sprawdzić możliwości terenowe naszej Toyki. Ale o tym już w kolejnej relacji…